Het Lichtend Energieveld
Als we over het stervensproces spreken helpt het om het Lichtend Energieveld te begrijpen. Het Lichtend Energieveld is onze essentie of het stuk ziel dat we allemaal hebben. Het overleeft de dood en ervaart de oneindigheid.
Het Lichtend Energieveld heeft de vorm van een dough-nut met een nauwe as of tunnel (een zogeheten torus) die minder dan een molecuul dik is in het centrum. Het wordt waargenomen als een aura van energie en licht dat ons fysieke lichaam omringt en informeert. 
Stel je voor dat je wordt omwikkeld door een doorschijnend, veelkleurige bol licht dat zich uitstrekt tot de breedte van je gestrekte armen tot circa 30 cm in de aarde. Net boven de huid glinsteren stromen van gouden licht die stromen in de acupunctuur meridianen van het lichaam. Deze energie meridianen lopen overeenkomstig met de bloedsomloop van het lichaam.
Er is een continue stroom naar het Lichtend Energieveld. Naast de stroom om het lichaam heen die met de klok mee stroomt is er een verticale stroom naar boven en beneden door het ruggenmerg en naar beneden de aarde in, terugkerend via de voeten.
In de buitenste laag van het Lichtend Energieveld is de membraan of de “huid” van het lichtlichaam. Het dient als een beschermende cocon zoals de huid een beschermende laag om het lichaam vormt.
Het Lichtend Energieveld is een reservoir van vitale krachten – een zee van levende energie die net zo onmisbaar is voor onze gezondheid als de voedingsstoffen en zuurstof die door ons bloed worden vervoerd. Deze energieën zijn de zuiverste en meest waardevolle brandstoffen in het leven. Als de vitale reserves uitgeput raken door ziekte, giftige stoffen in het milieu, of stress dan worden we ziek. We kunnen onze gezondheid en vitaliteit waarborgen door en onze actieve, gezonde levensjaren uitbreiden door deze essentiële brandstof aan te vullen.
Het Lichtend Energieveld tijdens het Sterven
Tijdens het sterven maakt de ziel zich gereed voor de grote reis naar huis. Als de hersenen ermee stoppen lost het elektromagnetische veld dat het lichaam omgeeft op en begint het Lichtend Energieveld – of ziel – zich los te maken van het lichaam. Door de tijd heen kan het Lichtend Energieveld troebel worden met donkere poelen giftige energie uit onverwerkte negatieve emoties. In dat geval kan het stervensproces langer duren. De stappen die zijn beschreven bij de Dodenriten laten ons zien hoe we het Lichtend Energieveld kunnen schoonmaken via het chakra systeem zodat het weer helder wordt en weer licht kan geven. (Zie Het Schoonmaken van de Chakra's)
Als het Lichtend Energieveld klaar is om zich los te maken dan omhult de achtste chakra de andere zeven chakra's en vormt een eivormige lichtbol. Daarna reist deze bol door de centrale as van het lichtlichaam om één te worden met Spirit. Het is alsof een dough-nut zich door zijn eigen gat perst. Dit gat is de donkere tunnel die vaak wordt gemeld door diegenen die een bijna-dood ervaring hebben gehad. Deze doorgang van de gouden lichtbol gaat erg snel als het Lichtend Energieveld eenmaal los is van het fysieke lichaam
Volgens de Oosterse heilige geschriften bepaalt de opening waardoor de ziel het lichaam verlaat de richting van de reis na de dood. De ziel zal weggaan via de chakra die het meest samenvalt met het ontwikkelingsniveau van de ziel. De ziel van iemand die in dit leven verenigd is met het allerhoogste Bewustzijn verlaat het lichaam via een kleine opening in de kruin van het hoofd. Deze ziel heeft onsterfelijkheid bereikt en hoeft niet meer terug te keren naar de aarde.
Het Lichtend Energieveld is Universeel
Indiase en Tibetaanse mystici die het bestaan van het Lichtend Energieveld duizenden jaren geleden hebben gedocumenteerd, beschreven het als een aura of een halo om het fysieke lichaam heen. In het Oosten wordt in mandala's de Boeddha afgebeeld met omringende banden van goud en blauw vuur. In het Westen worden Christus en de apostelen met lichtende halo's om hen heen getoond. In de mystieke literatuur wordt verteld dat apostel Thomas gloeide met dezelfde schittering als Christus. De Indiaanse legenden spreken van personen die glansden in de nacht alsof verlicht door een innerlijk vuur. De verhalenvertellers uit de Andes halen zich hierbij de heerser Pachacutek voor de geest, die werd beschouwd als een kind van de zon dat sprankelde met het licht van de dageraad.